Δεν έχω πάψει ποτέ να βλέπω κρατική τηλεόραση. Από τον καιρό που είχε τα ντοκυμαντέρ του Κουστώ μέχρι την εποχή που η Χάιντυ ήταν το πιο "σκληρό" από τα κινούμενα σχέδια που μπορούσε να δει ένα παιδί. Όλα είναι θέμα επιλογής. Εγώ έχω τη δύναμη να διαλέγω τι θα δω, εγώ θα προστατέψω τα παιδιά μου προσπαθώντας να τους μάθω τις πιο σωστές - κατ' εμέ - επιλογές.
Η δημόσια τηλεόραση δεν είναι μόνο καλή. Έχει τα γνωστά στραβά της.
Δεν θα μείνω εκεί.
Η ιδιωτική τηλεόραση δεν είναι μόνο η Τατιάνα. Έχει "Φάκελους", έχει 'Ανατροπή", έχει έναν πολύ καλό δημοσιογράφο που μου διαφεύγει το όνομά του αλλά ήταν εκείνος με την εκπομπή - σοκ για την τραγωδία με τα παιδιά στο Μπεσλάν, το Ελ Σαλβαδόρ κι ένα σωρό άλλες που με έκαναν να θέλω να δω τηλεόραση.
Για την ώρα δεν θυμάμαι κάποιες άλλες αξιόλογες εκπομπές γιαυτό να με συγχωρήσετε.

Στα παιδιά μας, δίνουμε το καλό παράδειγμα. Τα παιδιά μαθαίνουν από τη μίμηση μέχρι να ωριμάσουν ώστε να μπορούν να ξεχωρίσουν τι και πως.
Αν εγώ κολλάω στην Τατιάνα κάθε μεσημέρι, είναι παράλογο έως αδύνατον να τους λέω να μην βλέπουν τέτοιες αηδίες.... και κατ 'επέκταση, εγκληματικό...

Αλλά πόσο έχουμε τη διάθεση να εκπαιδεύσουμε; Να "σπαταλήσουμε" χρόνο για τα παιδιά μας;
Τα βάζουμε μπροστά στην τηλεόραση, και δεν ξέρουμε τι βλέπουνε...
Έχετε δει παιδικές εκπομπές στην ιδιωτική τηλεόραση;
Ένα αίσχος....

Εχθές σκόνταψα πάνω σε ένα ακόμη έγκλημα..:
Κέρασα το αγοράκι μιας φίλης παγωτό γνωστής εταιρίας που περιέχει παιχνίδια.
Το δικό του παιχνίδι δεν ελέγχθηκε από τη μητέρα του, των παιδιών μου ελέγχθηκαν και τα πέταξα. Γιατί;
Το παιχνίδι του μικρού, ήταν ένας σκελετός με κόκκινο μανδύα που το ονόμαζαν "Ο χάρος". Κι έπρεπε να κάτσω να εξηγήσω στα κορίτσια μου, 5 χρονών, γιατί δεν ήταν όμορφο σαν παιχνίδι αυτό.
Το δε αγοράκι, 4 χρονών, όταν το έπιασε στα χέρια του το πέταξε αηδιασμένο και φοβισμένο από την ασχήμια του.

Το "ωχ αδερφέ" είναι για εκείνους που είναι αδύναμοι να κάνουν κάτι και ή δεν το ξέρουν ή δεν το παραδέχονται.
Εγώ θα ψάχνω πάντα τα άκρα......