Η θέση οδήγησης

[Soul_Giannis]

Το πόσο καλά μπορούμε να χειριστούμε το αυτοκίνητό μας, ιδιαίτερα σε μια δύσκολη στιγμή, εξαρτάται από τη σωστή θέση οδήγησης που έχουμε. Από τη σωστή θέση οδήγησης εξαρτάται και το πόσο θα κουραστούμε σε ένα ταξίδι, αυξάνοντας κατακόρυφα τις πιθανότητες ατυχήματος. Οι σχεδιαστές δίνουν μεγάλη σημασία στην εργονομία της θέσης του οδηγού, την προσβασιμότητα των χειριστηρίων, την ορατότητα που προσφέρεται και τη συγκράτηση του σώματος σε συνάρτηση με την άνεση που παρέχεται από το κάθισμα.

Πριν από οτιδήποτε άλλο, εννοείται ότι θα πρέπει να είμαστε πάντα δεμένοι με τη ζώνη ασφαλείας όπως και όλοι οι συνεπιβάτες ακόμη και στην παραμικρή μετακίνησή μας. Ιδιαίτερα πρέπει να είναι δεμένοι οι επιβάτες των πίσω καθισμάτων, διότι σε ενδεχόμενη σύγκρουση, αυτοί μπορεί να σωθούν μεν αλλά να τραυματίσουν με την ορμή της μάζας τους, τους επιβάτες των μπροστινών καθισμάτων. Χρειάζεται επίσης μεγάλη προσοχή στα παιδιά που πρέπει να είναι πάντα σωστά δεμένα, σε κατάλληλα για κάθε ηλικία και διάπλαση καθισματάκια, τα οποία με τη σειρά τους θα είναι καλά δεμένα με τον κατάλληλο τρόπο στο πίσω κάθισμα.

Οι δυνατότητες ρύθμισης της θέσης του τιμονιού και του καθίσματος έχουν σκοπό την προσαρμογή του σώματος κάθε οδηγού στην ιδανική θέση οδήγησης.

Τα κυριότερα αισθητήρια κάθε μεταβολής της θέσης του αυτοκινήτου είναι η πλάτη, οι ώμοι και οι μηροί του οδηγού. Στους αγώνες αυτοκινήτου, το όχημα κυριολεκτικά «χτίζεται» γύρω από τον οδηγό, με κάθισμα που χυτεύεται έχοντας ως καλούπι το σώμα του. Για μας, είναι απαραίτητο να έχουμε πλήρη επαφή με όλο το κάθισμα, με τους μηρούς και τους ώμους να ακουμπούν σταθερά στην πλαϊνή στήριξή του. Τότε είμαστε σίγουροι πως ό,τι συμβαίνει στο αυτοκίνητο θα μας γίνει άμεσα αντιληπτό, για να αντιδράσουμε αποτελεσματικά. Τα όποια μαξιλαράκια, ψάθινες βάσεις και χαλαρά καλύμματα μάς αφαιρούν αυτήν τη δυνατότητα, αφού βγάζουν το σώμα μας έξω από το κάθισμα, κάνοντάς το επίσης να γλιστρά στις στροφές και το φρενάρισμα, εμποδίζοντάς μας να χειριστούμε το τιμόνι και τα πεντάλ. Τα μαξιλαράκια επάνω στα καθίσματα, δεν χρησιμεύουν για την ξεκούραση του κεφαλιού, αλλά μόνο για την προστασία του αυχένα σε περίπτωση σύγκρουσης. Για το λόγο αυτό θα πρέπει και να ρυθμίζονται στο σωστό ύψος.




Η απόσταση του οδηγού από το τιμόνι πρέπει να είναι τόση, ώστε οι αγκώνες να μη διπλώνουν πολύ εμποδίζοντάς τον να το γυρίσει (Εικ.1). Αντίστροφα, δεν θα πρέπει να είναι τεντωμένοι, κάνοντας τους ώμους και την πλάτη να αποκολλώνται από το κάθισμα στο στρίψιμο του τιμονιού (Εικ.2). Σε αυτή την περίπτωση, ο οδηγός αναγκάζεται να στηρίζεται στο τιμόνι, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να το γυρίσει. Η θέση των καρπών επάνω στο τιμόνι πρέπει να είναι λίγο πιο πάνω από τη μέση και ποτέ πιο κάτω από αυτή (θέση που πολλοί γνωρίζουν ως «δέκα και δέκα»). Το ύψος του τιμονιού πρέπει να είναι τόσο, ώστε να χωρούν τα χέρια ανάμεσα στο κάτω μέρος του και τους μηρούς, ακόμη και όταν ανασηκώνονται πατώντας τα πεντάλ (Εικ.3).

Οι ρυθμίσεις αυτές πρέπει να γίνονται σε συνδυασμό με την απόσταση του δεξιού χεριού από το μοχλό ταχυτήτων, ώστε να μην αναγκαζόμαστε να σκύβουμε σε κάθε αλλαγή.

Φυσικά, το τιμόνι πρέπει να πιάνεται πάντα με τα δύο χέρια, όσο συχνά και αν γίνονται αλλαγές ταχυτήτων. Αυτό συνεπάγεται ότι είναι αδιανόητο το να κρέμεται το αριστερό χέρι έξω από το παράθυρο -όπως μερικές φορές βλέπουμε-, όπως επίσης και το κάπνισμα ή η χρήση του κινητού τηλεφώνου την ώρα της οδήγησης. Επίσης, κάθε επένδυση της στεφάνης του τιμονιού πρέπει να αποφεύγεται, αφού αρκετές φορές έχει συμβεί τα χέρια να στρίβουν την επένδυση και όχι το τιμόνι ! Αν πάντως τοποθετήσετε επένδυση στη στεφάνη του τιμονιού, βεβαιωθείτε για την σταθερή εφαρμογή της.

Το κεφάλι του οδηγού πρέπει να είναι πάντα σε κάθετη θέση και ποτέ να μη γέρνει στα πλάγια. Έτσι, τα όργανα ισορροπίας και θέσης στο χώρο (οι λαβύρινθοι των αυτιών) δέχονται συμμετρικά ερεθίσματα, αλλά έτσι έχουμε και σωστή επισκόπηση του ορίζοντα με τα μάτια. Με αυτό τον τρόπο «ταυτίζουμε» τον εαυτό μας με τη θέση του οχήματος στους τρεις άξονες κίνησής του, οδηγώντας το με ακρίβεια εκεί που θέλουμε. Επιπλέον, η ρύθμιση των καθρεπτών, εξωτερικά και εσωτερικά, πρέπει να είναι τέτοια, ώστε να εξασφαλίζεται άμεση αντίληψη του χώρου από αυτούς μόνο με μικρές κινήσεις των ματιών, χωρίς να στρέφουμε όλο το κεφάλι.
Οταν συνομιλούμε με τους επιβαίνοντες, δεν πρέπει ποτέ να στρέφουμε το κεφάλι προς αυτούς.

Τα πόδια μας πρέπει να έχουν τόση απόσταση από τα πεντάλ, ώστε το πέλμα να σχηματίζει ορθή γωνία και όχι οξεία ή αμβλεία σε σχέση με τη γάμπα. Επίσης, σε κάθε πάτημα των πεντάλ, ο μηρός δεν πρέπει να ανασηκώνεται πολύ ψηλά, κάτι που φροντίζουμε με το σωστό ύψος του καθίσματος. Σε αντίθετες περιπτώσεις, τα κάτω άκρα κουράζονται γρήγορα και μουδιάζουν. Το αριστερό πόδι δεν πρέπει να ακουμπά στο πεντάλ του συμπλέκτη, αλλά στη βάση (foot-rest) (Εικ. 4)
που στα περισσότερα αυτοκίνητα έχει προβλεφτεί αριστερά για καλύτερη στήριξη του σώματος. Διαφορετικά, έχοντάς το επάνω στο πεντάλ, φθείρουμε ασυναίσθητα αργά, μα σταθερά, το δίσκο σύμπλεξης.

Η ένδυσή μας πρέπει να είναι ελαφριά, με ρούχα που δεν εμποδίζουν τους άμεσους χειρισμούς. Το ίδιο ισχύει και για τα υποδήματα. Χοντρές σόλες και ψηλά τακούνια εμποδίζουν την αίσθηση και το σωστό χειρισμό των πεντάλ κάνοντας την οδήγηση επικίνδυνη και κουραστική. Μέλημά μας θα πρέπει να είναι πάντα η ασφαλής και άνετη οδήγηση, και αυτό εξαρτάται από το πώς καθόμαστε πίσω από το τιμόνι, πριν ακόμη γυρίσουμε το κλειδί στη μίζα.

Πηγη in.gr

[Sound&Stilo]

:127 :129